René Passet’s filmreview: Kill Bill 2

"Mijn omgevallen videokast", is de kernachtige omschrijving die regisseur Quentin Tarantino (Pulp Fiction, Reservoir Dogs, Jacky Brown) aan zijn double bill geeft. Was Kill Bill 1 vooral een ode aan Aziatische martial-arts films, compleet met de flitsende samuraizwaarden, vrolijk spuitende bloedfonteinen en onmogelijke kung-fu-sprongen; deel twee is overduidelijk geïnspireerd door spaghettiwesterns met een vleugje Chinese vechtfilosofie. Ruim 180 miljoen dollar leverde het eerste deel van Kill Bill tot nu toe op. Naast wisselende reacties van fans en critici. Want niet iedereen kon het extreme geweld en het flinterdunne verhaal waarderen.

Voor wie deel één niet zag, een korte terugblik. Uma Thurman wordt tijdens haar trouwpartij neergeknald door haar vroegere collega's van het moordenaars-op-afroep-team DIVAS (wat staat voor deadly viper assassination squad), onder aanvoering van de mysterieuze Bill (een fantastische rol van David Carradine).
De bruid overleeft de aanslag ternauwernood maar raakt in coma. Haar bruidegom en alle vrienden leggen wel het loodje. Als de bruid (haar naam weten we dan nog niet) na vier jaar uit coma ontwaakt wil ze maar één ding: wraak! In deel 1 leggen twee van haar vroegere collega's op spectaculaire wijze het loodje, in deel twee volgt de rest. Met als verwachte apotheose de afrekening met Bill.

Maar wie is Bill? Hij is in het eerste deel nauwelijks in beeld. Waarom schiet Bill zijn zwangere (!) ex-vriendin zo meedogenloos neer? En waarom stopte de bruid met haar lucratieve werk? Na het eerste deel bleef je met veel vragen achter, die in het slot stuk voor stuk worden beantwoord.
Vergeleken met de hyperkinetische actie in het eerste deel, neemt Tarantino behoorlijk gas terug. Het plot blijft van stripboekachtige eenvoud, maar de hoofdrolspelers krijgen toch wat meer diepgang. Het beeld van de mysterieuze meedogenloze killer die Bill lijkt te zijn, moet drastisch worden bijgesteld nadat je de ontmoeting tussen hem en Beatrix Kiddo (yep, zo heet de Bruid ontdekken we) hebt gezien op de veranda van de kerk waar minuten later het bloedbad plaatsvindt. Bill blijkt een charmante, lieve man met leuke lachrimpeltjes en een houten dwarsfluit.

Doordat het verhaal niet chronologisch wordt verteld, is al aan het begin van de film duidelijk dat de eenogige bitch Elle Driver (Daryl Hannah) en Bill’s aan lager wal geraakte broer Budd (en heerlijk laconieke rol van Michael Madsen) de ontmoeting met de engel der wrake niet overleven. De film opent namelijk met een zwartwit-close up van Uma Thurman die rechtstreeks de kijker bijpraat vanuit haar cabriolet. Een ode aan Hitchcock, aldus Quentin Tarantino. Beide Kill Bills zitten vol met dat soort verwijzingen naar andere films. Er bestaan zelfs lijstjes op internet waarop Tarantinofans elkaar wijzen op overeenkomsten. De kleurrijke regisseur staat bekend om zijn enorme kennis van de filmgeschiedenis, die hij graag en veel etaleert. Na Kill Bill 1 werd hij door sommige journalisten beticht van zelfingenomenheid. Maar als je echt van film houdt kun je alleen maar bewondering hebben voor de virtuositeit waarmee Tarantino hele scènes uit obscure vechtfilms als Shogun Assassin (1980), Death Rides A Horse (1968) en Lady Snowblood (1973) na liet spelen.

Een van de hoogtepunten is het microduel tussen Elle Driver en Kiddo, waarbij de complete caravan van Budd aan puin wordt geslagen. Een gevecht op een paar vierkante meter met een slasherachtige afloop. De caravanscene lijkt sterk op die van True Romance, een film waar Tarantino ook aan meewerkte.
Mooi is ook de terugblik op de strenge martial arts-opleiding die Kiddo kreeg in een Chinese tempel. Maandenlang wordt ze meedogenloos afgemat door de strenge kung fu-leermeester Pai Mei, die er met zijn lange witte baard weliswaar bespottelijk uit ziet maar wel effe met zijn rechtervuist door een dikke houten plank kan slaan. Een trucje dat de bruid later nog van pas zal komen, als ze in de handen valt van Budd. Het 'training voor de wraak-element' vind je overigens terug in veel Chinese vechtfilms.
Het slot is…wel, verrassend. Wie een alles overtreffend gevecht verwacht, komt bedrogen uit. Maar de twee minuten durende monoloog van Bill over de mythische kwaliteiten van Superman wordt vast en zeker een klassieker waar Tarantinofans hun vingers bij aflikken. De regisseur had zich geen betere Bill kunnen wensen dan de stijlvolle Carradine, die de ene na de andere geweldige oneliner uit zijn mond laat rollen. "I’m all about oldschool", is er zo eentje. Het wachten is op de eerste houseplaat waarop die sample opduikt.

Wat ons bij de muziek brengt. De soundtrack van deel twee is net zo ‘spot on’ als de eerste aflevering. Meer Spaanse muziek dit keer, omdat de film zich grotendeels afspeelt in de woestijn nabij Mexico. Maar ook Malcolm McLaren is te horen, naast Ennio Morricone, Johnny Cash en veel eigen werk van Wu Tangs RZA (die de score verzorgde).

Als film is deel twee sterker dan deel één, vooral omdat de karakters minder eendimensionaal blijven en de ontwikkelingen wat minder cryptisch worden opgediend. Maar als je de twee delen achter elkaar ziet, versterken ze elkaar en wordt Kill Bill stiekem een klein meesterwerk. Het advies is dan ook om snel de dubbel-DVD te kopen van deel één (hij is net uit) en na afloop naar de bioscoop te rennen voor het daverende slot.