Het René Passet IFFR Journaal, #Slot

Partyscene Redactie | 2 februari 2004
headlines


Rene kijkt film...

Het Internationale Filmfestival Rotterdam is voorbij. Er werden zo'n 360.000 filmkaartjes verkocht in tien dagen tijd, opnieuw een record. Filmfreak en verslaggever René Passet zag 43 van de honderden films, hield jullie een week op de hoogte en kijkt nog een keer terug. Wat moeten we beslist gaan zien de komende maanden?

Natuurlijk is het fijn als je tien dagen films kunt afsluiten met een topper. Niet dat het Rotterdamse Filmfestival zo goed is als zijn laatste film, maar het scheelt of je met een kutgevoel in de trein stapt, of euforisch en bedwelmd door wat je net gezien hebt.
The Return is een meesterlijke film. Geen vrolijke, maar dat zijn Russische films eigenlijk zelden. Het verhaal is simpel: papa komt na twaalf jaar onverwacht terug naar huis en gaat op stap met zijn twee zoontjes. Het wordt geen gezellig familie-uitje, maar een grimmige les in overleven. In de stromende regen en op een van God verlaten eiland.
Er wordt geweldig in The Return geacteerd. De 12-jarige Ivan speelt de sterren van de bewolkte hemel. En ook de norse en mysterieuze vader maakt indruk. Je wordt weinig wijzer van die man. Sowieso blijf je als toeschouwer met veel vragen zitten, waardoor je er lekker op los kunt fantaseren en filosoferen.

Ik heb overigens voor maanden voer in mijn hoofd. Want de meeste festivalfilms zetten aan het denken, in tegenstelling tot de voorgekauwde Hollywood-happy-snacks die je doorgaans in de grote bioscopen voorgezet krijgt.
Daarom was Lost in Translation, de tweede film van Sofia Coppola (inderdaad de dochter van) een verademing. Bill Murray en het jonge talent Scarlett Johansson schitteren in deze tragikomische film, die zich afspeelt in Tokio. Er is nog hoop voor Hollywood zolang dit soort films gemaakt wordt in de Verenigde Staten.

Het avontuur in de Aziatische cinema is verschoven van Japan naar Zuid-Korea en Thailand, bewijzen sterke films als Last Life In The Universe, Spring, Summer, Autumn, Winter en het hilarische Save The Green Planet! Dankzij die film weet je voortaan dat je onmiddellijk het haar van aliens moet afknippen als je ze tegenkomt. Daar zit immers hun antenne in.

Liefhebbers van Nederlandse films kwamen ook aan hun trekken in Rotterdam. Alle grote producties van het afgelopen jaar zoals Cloaca, Interview en Van Gods Los waren er te zien. En levende legende Johan Cruijff kwam langs voor de wereldpremière van de documentaire annex heiligverklaring En Un Momento Dado van regisseur Ramon Gielings.

Was het een goed festival? Ja dan was het. Ik ben maar weinig weggelopen bij films, heb fantastische, ontroerende en bizarre dingen gezien en vond het houten balkonnetje in de centrale festivallokatie Doelen een heerlijke rustpunt in een onstuimige zee van films.

Minpuntjes waren er ook. De haperende voorverkoop via Internet, de lange wachttijden bij de telefonische reservering en de afschaffing van het 30/70-systeem. Dat laatste moet ik even uitleggen. Kwam vroeger 30 procent van de kaartjes op de dag van de voorstelling pas vrij, dit jaar ging alles in de verkoop. Tot vorig jaar was het nog mogelijk om op de dag zelf een ideaal filmprogramma samen te stellen. Je moest er alleen om acht uur 's ochtends voor een rij gaan staan, zeker in het weekend.
Dit jaar lukte dat niet meer. Zeker niet bij de kleine bioscoopzalen, waar maar enkele van de niet-opgehaalde reserveringen vrijkwamen.

Geld-op-de-plank, lijkt de belangrijkste reden voor deze verandering. Door het wegvallen van twee belangrijke sponsors kreeg de organisatie te maken met een financiële tegenvaller van een paar ton. Vooral niet-Rotterdammers werden door de nieuwe spelregels getroffen. Je stapt immers niet in de auto of de trein als je allerminst zeker bent dat je de film van je keuze ook gaat zien.

Voor de mensen die niet in Rotterdam waren, maar wel van films houden: de belangrijkste films zijn later dit jaar in de reguliere bioscopen en filmhuizen te zien.

Deze mag je zeker niet missen:

Spring, Summer, Fall, Winter
Poëtische en universele les in boeddhisme van de Koreaanse regisseur Kim Ki-Duk. In zijn vorige film The Isle gebeurde nog hele enge dingen met vishaakjes, maar naar deze film kun je gerust je oma meenemen. Twee monniken, een drijvende tempel en de indrukwekkende natuur. Veel meer heb je niet nodig voor een prachtfilm.
Te zien vanaf 21 maart.

Lost in Translation
Alle Oscar-opwinding over deze film is terecht. In haar tweede film, opvolger van Virgin Suicides, bewijst Sofia Coppola dat ze het talent van haar vader heeft geërfd. Droogkloot Murray verdient een gouden beeldje voor zijn magistrale rol in deze tragikomische vertelling over twee ongelukkige Amerikanen in Tokio.
Te zien vanaf 19 februari.

Elephant
In Den Haag weten ze tegenwoordig ook wat een schietpartij op school teweeg kan brengen.Gus van Sant (My Own Private Idaho, Good Will Hunting) situeert zijn griezelig realistische film in een highschool in Portland, Oregon. Voordat de kogels fluiten worden verschillende leerlingen (inclusief de daders) met lange, ononderbroken camerashots op de voet gevolgd. Alsof je erbij bent.
Te zien vanaf 11 maart.

Last Life in the Universe
Cameraman Christopher Doyle zet het Thaise talent Pen-Ek Ratanaruang definitief op de kaart met dit prachtig gefotografeerde en ingehouden geacteerde liefdesverhaal. Veel blauw- en grijstinten, waardoor de hectiek van Bangkok vervangen wordt door een serene rust. Let op de magische opruim-actie halverwege de film. Daar kan geen Cif tegenop!
Te zien: nog onbekend

21 Grams
Na Amores Perros (2000) opnieuw een intrigerende puzzel uit Mexico, dit keer gemaakt met veel Amerikaans geld en topacteurs als Sean Penn, Naomi Watts en een in topvorm verkerende Benicio Del Toro. De rauwe streetwise-montage is gebleven en pas na twee uur vallen alle puzzelstukjes met de klap van een pistoolschot op zijn plaats.
Te zien: vanaf 4 februari

Code 46
De immer productieve Britse regisseur Michael Winterbottom met een visionaire vertelling over wat er kan gebeuren met de wereld als we de huidige verdeling tussen arm en rijk niet snel rechttrekken. Sciencefiction zonder laserstralen. De soundtrack is van David Holmes en dus dik in orde, en de hoofdrollen worden gespeeld door de ervaren Tim Robbins en het onstuimige talent Samantha Morton. Nou nog een distributeur.
Te zien: nog onbekend.

Meld je aan voor de
en ontvang het laatste partynieuws